♣ เครื่องพันธนาการทางใจ ♣

มีใครบางคนเคยบอกฉันว่า…..

“ สิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับความรัก ไม่ว่าจะลงเอยแบบใด……คือความทรงจำดีๆ ระหว่างคนสองคน ”

ถ้าความทรงจำของฉันก่อตัวเป็นกำแพงเพื่อ ปิดกั้นไว้ด้วยช่วงเวลานั้นจริง
ความทรงจำก็ไม่ต่างอะไรกับเครื่องจองจำ ที่เป็นเสมือนเครื่องพันธนาการ

ที่ทำให้ฉันยึดติดไว้อย่างทุกข์ทน

เคย มั้ย ? ที่ตื่นเช้าขึ้นมาแล้วพบว่ายังวนเวียนคิดถึงเรื่องเดิมๆ
ตั้งแต่ ยังไม่ได้หลับ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ลืมตาตื่นทั้งๆ ที่ร่างกายและจิตใจไม่ได้ตื่นตามไปด้วย

เคยมั้ย ? ที่ไม่อยากปล่อยให้ความรักจากไป
เพียงเพราะ...ไม่ต้องการสูญเสียความ มั่นคง
หรือสิ่งที่เราเคยครอบครอง เพื่อตอบสนองความต้องการในใจเรา

เคย มั้ย ? ที่ถามตนเองว่า
เราจะอยู่ไปเพื่ออะไร หากปราศจากคนที่เรารัก
เพียง เพราะ.....เราไม่กล้ายอมรับการสูญเสีย การถูกคนรักตีจาก
เราหมดความ ภาคภูมิใจเมื่อปราศจากคนที่เรารัก

เคยมั้ย ? ที่รู้สึกโกรธ เมื่อไม่สมหวังในความรัก ทุรนทุราย
อยากได้คนรักกลับคืนมา
เพียง เพราะ.…เรายึดมั่นว่า คนรัก หรือความรักนั้นเป็นของของเรา
และลึกๆ ลงไปในใจ เรารักตนเองมากเหลือเกิน

และเคยมั้ย ? ที่เฝ้าถามตนเองซ้ำๆ ว่า.....
เมื่อไหร่ถึงจะลืมความเจ็บปวดนี้ได้

ฉันเองเคยรู้สึก ทนทุกข์กับคำถามซ้ำไปซ้ำมาเหล่านี้
มันทรมานเมื่อพบว่า… ยิ่งเราอยากลืมความทุกข์มากแค่ไหน
ก็ดูเหมือนจะยิ่งจดจำมากขึ้นเรื่อยๆ

การ ดิ้นรนออกจากวังวนความทุกข์เพราะ ความรักนั้น
เป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายดาย สำหรับใครหลายๆ คน
แต่ขณะเดียวกัน ก็เป็นสิ่งที่ยากยิ่งสำหรับใครอีกหลายๆ คนเช่นเดียวกัน

เรามาร่วม เดินทางเพื่อเรียนรู้ ผ่านการมองเห็นด้วยใจ
เรียนรู้ทุกข์ที่อยู่ตรงหน้า อย่างคนที่เข้าใจความเป็นจริงของโลก
แล้วจะค้นพบว่า แม้ความสุขอันเกิดจากความรัก
หรือความทุกข์ที่เกิดจากความรักก็ตาม
ล้วน หมุนเวียนเปลี่ยนผันไปตามเหตุ และปัจจัย

ความสุข ความทุกข์ เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมากระทบใจเรา
ไม่มีอะไรเที่ยงแท้ มั่นคง อย่างแท้จริง